عشق، به عنوان یکی از پیچیده‌ترین و عمیق‌ترین احساسات انسانی، از نظر مغز یک فرآیند بیوشیمیایی پیچیده است که توسط ترکیبی از انتقال‌دهنده‌های عصبی و هورمون‌ها شکل می‌گیرد. در واقع عشق از نظر مغز، در سه مرحله‌ی اصلی با ترکیبی از انتقال‌دهنده‌های عصبی و هورمون‌ها مدیریت می‌شود که مغز را درگیر فرآیندهای عاطفی و رفتاری می‌کند. در مرحله اول تستوسترون و استروژن نقش اصلی را ایفا می‌کنند. در مرحله جذابیت، دوپامین، نوراپی‌نفرین و سروتونین وارد عمل می شود و احساس شدید هیجان و انرژی تجربه می شود. در مرحله آخر، اکسی‌توسین و وازوپرسین به هنرنمایی میپردازد و باعث تقویت احساس صمیمیت و اعتماد می‌شود. از این منظر تجربه عشق بدون این انتقال دهنده عصبی امکان ندارد. اگر همه عشق را بتوان به نقش پررنگ انتقال دهنده های عصبی محدود کرد تجربه کوچینگ هم میتواند تحت تاثیر جدی شیمی مغز باشد. بی راه نیست که دانش علوم اعصاب در حال تغییر رویکرد ما به کوچینگ است و با ارائه درک عمیق‌تر از فرآیندهای مغزی که رفتار، یادگیری و تنظیم احساسات را شکل می‌دهند، به کوچ‌کمک می‌کند تا تاثیرگذاری بیشتری داشته باشند.
انتقال‌دهنده‌های عصبی، مانند دوپامین، سروتونین و کورتیزول، در حفظ انگیزه، تاب‌آوری احساسی و تصمیم‌گیری نقش مهمی ایفا می‌کنند.
مغز انسان یک ارگان پویا است که به طور مداوم با محیط اطراف خود تعامل دارد و تحت تاثیر انتقال‌دهنده‌های عصبی قرار می‌گیرد. این مواد شیمیایی به عنوان پیام‌رسان‌های مغز عمل می‌کنند و بر روی رفتار، احساسات و واکنش‌های افراد تاثیر می‌گذارند. با شناخت عمیق از نحوه عملکرد انتقال‌دهنده‌های عصبی، کوچ‌ها می‌توانند به افزایش کارایی مراجعان خود و کمک به بهبود عملکرد آنها در زندگی شخصی و حرفه‌ای‌شان کمک کنند.
لطفا برای مطالعه‌ی ادامه‌ی مقاله، به مجله «کوچ‌مگ، شماره ۲ و ۳» مراجعه فرمایید.
بدون دیدگاه