این پژوهش باهدف واکاوی کیفی سبک مدیریت زنان مدیر و شباهت آن با کوچینگ صورت گرفته‌است. توسعه پایدار به‌عنوان یکی از بسترهای تعالی و رشد انسان، آن‌گاه می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد که با یاری و مشارکت همه گروه‌های اجتماعی و برای همه آنان صورت پذیرد.در میان گروه‌های اجتماعی، زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و توجه به نیروهای بالقوه این بخش از جامعه، عاملی است که در کشورهای در حال توسعه نادیده‌گرفته شده است و به همین جهت، علی‌رغم برنامه‌ریزی‌ها و فعالیت‌های انجام یافته، هنوز در این کشورها زنان نتوانسته‌اند به جایگاه و نقش مناسب خود در اداره امورکشور و درتصمیم‌گیری‌ها دست یابند. درنتیجه مشارکت زنان درفعالیت‌های اقتصادی، عامل توسعه یافتگی هرکشور تلقی می‌شود. سازمان ملل همه ساله شاخص تواناسازی جنسیتی برای کشورمحاسبه می کند؛ و ایران از نظرمشارکت زنان درمدیریت وضعیت نامساعد دارد. از طرفی صنعت کوچینگ نشان داده است که دنیای امروز نیازمند مدیرانی است که درنقش کوچ قرار بگیرند تا بهره‌وری ساز مان افزایش پیداکند.
در این مقاله سعی برآن شده است که با درنظرگرفتن ضرورت مشارکت زنان در توسعه همه جانبه، به طورخاص به بررسی شناخت سبک مدیریت گروهی از زنان، دربخش صنعت مشهد بپردازیم و سبک مدیریتی زنان را باکوچینگ مقایسه کنیم.
کلید واژه‌ها: زنان مدیر، مدیریت، کوچینگ، صنعت
لطفا برای مطالعه‌ی ادامه‌ی مقاله، به مجله «کوچ‌مگ، شماره ۲ و ۳» مراجعه فرمایید.
بدون دیدگاه