روانشناسی کوچینگ یک زیرشاخه نسبتاً جدید در روانشناسی است که بر ارتقای سلامت و عملکرد در زندگی شخصی و کاری، با پشتوانه مدل‌های کوچینگ مبتنی بر یادگیری بزرگسالان تثبیت‌شده یا رویکردهای روانشناختی، متمرکز است. روانشناسی کوچینگ به عنوان یک روانشناسی مثبت کاربردی در نظر گرفته می‌شود که از رویکردهای روانشناختی تثبیت‌شده استفاده کرده و آن‌ها را توسعه می‌دهد. این رشته به طور سیستماتیک از علوم رفتاری برای ارتقای تجربه زندگی، عملکرد کاری و بهزیستی فردی، گروهی و سازمانی استفاده می‌کند.
روانشناسی کوچینگ خود را از سایر مداخلات مشابه با کار با مراجعینی که مشکلات سلامت روان بالینی ندارند، متمایز می‌کند. با این حال، یک کوچ حتی زمانی که مراجع تحت درمان اختلالاتی مانند حملات پانیک است، می‌تواند در طول فرآیند کوچینگ به او کمک کند.
این مقاله به بررسی اصول اصلی این حوزه می‌پردازد و بطور اجمالی رویکردهای روانشناختی مختلف، از رفتاری و شناختی-رفتاری گرفته تا روش‌های انسان‌گرایانه و ساختاری را بررسی می‌کند. این مقاله بررسی خواهد کرد که چگونه این مفاهیم به استراتژی‌های عملی کوچینگ ترجمه می‌شوند و در نهایت هدف آن کمک به کوچ‌ها برای ارتقای عملکرد خود و توانمندسازی مراجعینشان برای شکوفایی است.
لطفا برای مطالعه‌ی ادامه‌ی مقاله، به مجله «کوچ‌مگ، شماره ۲ و ۳» مراجعه فرمایید.
بدون دیدگاه